Jheronimus (Joen) Bosch ('s-Hertogenbosch, circa 1450 – 9 augustus 1516): ‘de verzoeking van de H. Antonius’. Het drieluik is ontleend aan een legenede van de Egyptische kerkvader Anthanasius van Alexandrië; de grondlegger van het kloosterleven. Deze gaf na het overlijden van zijn ouders al zijn bezittingen weg en vestigde zich vlak buiten zijn dorp, waar hij een ascetisch leven leidde en zich wijdde aan de naastenliefde. De duivel meent Antonius gemakkelijk te kunnen verleiden en herinnerde hem aan zijn vroegere leven in rijkdom. Ook probeert hij Antonius aan het twijfelen te brengen door hem te wijzen op de hardheid van de ascese en de moeizame weg naar God. De duivel valt hem dag en nacht lastig, waarbij hij hem zelfs door zijn vermomming als vrouw tot ontucht probeert te verleiden. Antonius probeert zijn driften door ascese te beteugelen. Hij laat zich zelfs in een grafkamer in de woestijn opsluiten. 's Nachts dringt de duivel met enkele demonen deze grafkamer binnen en tuigt Antonius af. De volgende ochtend wordt hij bewusteloos gevonden door zijn vriend, die hem brood komt brengen. Als Antonius weer bij bewustzijn komt besluit hij naar de grafkamer terug te gaan om te bidden. Dan krijgt hij opnieuw bezoek van de duivel en zijn demonen, die nu de gedaanten van angstaanjagende dieren hebben aangenomen, zoals leeuwen, beren, luipaarden, stieren, slangen, schorpioenen en wolven. Als God zijn aanwezigheid laat zien door het dak te openen en een lichtstraal neer te laten komen op Antonius, verdwijnen de demonen. Antonius voelde zich erdoor gesterkt en trekt dieper de woestijn in. Dan vindt hij een zilveren schaal, die de duivel voor hem heeft neergelegd. Maar Antonius doorziet dit bedrog en bewijst zijn zelfbeheersing door de schaal te laten liggen. Na deze laatste beproeving laat de duivel hem voorgoed met rust.