Jheronimus (Joen) Bosch ('s-Hertogenbosch, circa 1450 – 9 augustus 1516): ‘Tuin der Lusten’. Dit vormt het middenpaneel van een drieluik. Het omvat onmogelijke elementen, zoals een plant, die uit een ei groeit, man’s grote vruchten, vliegende vissen en fabeldieren, zoals een griffioen. Ook krioelt het er van de mensen, die naakt zijn afgebeeld. Opvallend is dat kinderen en oude mensen ontbreken. Onder hen bevinden zich mythische figuren zoals behaarde wilden, zeemeerminnen en -ridders. Behaarde wilden waren in de kunst en literatuur van Bosch' tijd ongecultiveerde, goddeloze types, die in verband gebracht werden met een ongeremde seksualiteit. De mensen op de voorgrond eten van enorme vruchten. De vogels symboliseren ontucht en schande, de zeevis wellust en angst en de schelp de vrouwelijkheid. De glazen bol rondom een minnend paar en de glazen stolp waaronder zich drie personen bevinden, illustreert het spreekwoord ‘Geluk en glas, zij breken ras’. Jeroen Bosch is een kunstschilder behorend tot de Noordelijke renaissance. Hij ging de geschiedenis in als ‘den duvelmakere’ (de schepper van duivels) en als schilder van satirische voorstellingen, maar hij is vooral van betekenis als vernieuwer van de bestaande beeldtraditie. Hij gaf op vindingrijke wijze invulling aan bestaande motieven en bedacht een reeks van nieuwe composities. Het gevolg hiervan is dat de precieze betekenis van een deel van zijn werk vandaag de dag onbekend is. Hoewel hij al tijdens zijn leven een beroemd schilder was, en hij opdrachten van het hertogelijk hof in Brussel kreeg, is er vrij weinig over hem bekend.